Umiejętność czytania i pisania stała się palącym problemem w ostatniej dekadzie. Jako rodzice i nauczyciele martwimy się, często głęboko. W XX wieku nie martwiliśmy się tak desperacko. dr SeussaKot w kapeluszu, a telewizyjna „Ulica Sezamkowa” była zawsze obecna, aby zapewnić nas, że istnieją sposoby, aby dzieci mogły nauczyć się czytać. Być może te zewnętrzne narzędzia dla dzieci do nauki czytania i pisania położyły podwaliny pod zmartwienia — jeśli te narzędzia nie zadziałały, być może coś było nie tak z dzieckiem.
Dzieci ze swej natury są wykształcone na wiele sposobów od urodzenia. Niemowlęta i małe dzieci naśladują w niezwykły sposób, który nigdy się nie powtórzy w pozostałej części ich życia. Istnieją sygnały życia, które potrafią odczytać z przenikliwością, która zapiera dech w piersiach swoją szybkością i dokładnością. Czasami może to wywołać irytację w nas jako rodzicach. „Skąd moje dziecko mogło wiedzieć, że jestem zły na jej ojca, zanim sam zdałem sobie sprawę, że jestem zły?” „Skąd dziecko bez patrzenia wiedziało, że pies rodzinny nie ma wody w misce?” „Skąd nasze dziecko wiedziało, że należy sadzić nasiona ptaków w pobliżu końca podjazdu, skoro sami nigdy nie widzieliśmy tam gromady ptaków?” „Jak sześciolatka mogła czekać, nieruchoma i cicha, przez pełne dwadzieścia minut z wyciągniętą ręką pełną nasion ostu, aż sikora podejdzie i zje jej z ręki?”
Dzieci mają wrodzoną umiejętność czytania i pisania na temat „księgi życia” — jak ją tutaj nazwiemy. Ta wrażliwość i percepcja zanika wraz z rozwojem dzieci. Możemy się zastanawiać: czy nauczanie umiejętności czytania i pisania w coraz młodszym wieku w naszej kulturze wypiera istniejącą umiejętność czytania i pisania wrodzoną w dziecięcym postrzeganiu naszego świata i ludzi w nim żyjących? Dawno temu, mając inną świadomość w zabawie, dzieci były kształcone właśnie w tej zdolności do odczytywania sygnałów natury, przewidywania pogody, potrzeb gleby, przewidywania przybycia gości lub obecności czegoś magicznego w środowisku . Nasze oczekiwania wobec naszych dzieci zmieniły się, a wymagania dotyczące pisania literami i czytania słów na drukowanej stronie wzrosły w coraz młodszym wieku w obecnym stuleciu.
Zamiana cudu na umiejętność czytania i pisania została zauważona przez Rudolfa Steinera już podczas pierwszej wojny światowej. Pewien robotnik zapytał Steinera, dlaczego na świecie nie ma więcej inicjowanych. Steiner odpowiedział mężczyźnie, mówiąc: urodziło się o wiele więcej inicjowanych, ale dlatego, że uczymy dzieci czytać, zanim skończą dwanaście lat. Wydaje się, że ich nadrzędne zdolności nie mogą zaowocować, ponieważ potrzeba czytania wypiera zdolności praktykowane przez bardzo młodych.
Dr Steiner nie zamierzał być krytyczny ani byśmy wszyscy przestali uczyć dzieci czytania. Zamiast tego zaoferował poprzez program nauczania Waldorf sposób nauczania czytania i pisania, który pozostawiłby dziecku swobodę rozwijania obu zdolności, aby sprostać naszym współczesnym wiekom. Ponieważ obecna tendencja polega na nauczaniu czytania (zgodnie z ówczesną praktyką ustalił wiek 7 lat), poinstruował, jak można to zrobić.
Odpowiedź tkwi w obrazach. Rudolf Steiner wyjaśnił, że czytanie nie jest umiejętnością analityczną, ale umiejętnością syntezy. Zaproponował, aby dzieci słyszały piękny język z wyraźnymi obrazami, aby rytmy poezji i piękne dźwięki ojczystego języka mogły zalać dziecko i wywołać głęboką miłość do języka urodzenia. Dziecko może następnie tworzyć wewnętrzne obrazy, aby pasowały do pięknych dźwięków, których nauczyło się recytując rymowanki i wierszyki, historie i legendy.
W innym kontekście dr Steiner wyjaśniła, że historie wypełnione obrazkami archetypów, takich jak te, które znajdujemy w baśniach i legendach o bohaterach, pomagają dziecku wpleść się w życie, zebrane obrazy. Litery alfabetu mogą wtedy reprezentować te obrazy. Dziecko może na przykład zobaczyć na rysunku dwóch gór literę M lub literę V w dolinie między dwiema górami. Pomaga to dziecku zrozumieć, że abstrakcyjne formy, które rozwinęliśmy jako symbole dźwięków, mają znaczenia na obrazach, które przedstawiają.
Zamiast tego rozważ rysunek przedstawiający wspomnianą wcześniej górę. Dziecko może zapamiętać historięKryształowa Kulai spójrz w góry, aby zobaczyć bohatera opowieści, który musiał uratować księżniczkę. Może zastanawiać się nad kształtem góry. Dźwięk M może dzwonić w jego pamięci, gdy rysuje. Mógł obrysować palcem kształt litery M, zanim narysował ją kredką lub ołówkiem. Następnie, kiedy rysuje samą literę — M — jest ona pełna dźwięków, wypełniona historią, wypełniona poczuciem zachwytu nad cudami natury, które zawierają wszystkie te dźwięki. Dziecko może wtedy cieszyć się pisaniem listu raz po raz, aby ćwiczyć, wyobrażając sobie historię, dźwięk i piękno listu, który przelewa te wyobrażenia przez dziecko.
Chłopiec o imieniu Matthew, po tym jak nauczył się pisać literę M, obserwował swoją matkę czytającą gazetę i wskazywał na litery, które zobaczył, były to M. Wstał i rozłożył ręce pod kątem po obu stronach ciała i powiedział , „Widzisz te listy? Są na literę M. Są jak ja. Widzieć? Jestem jak litera M! MMMatew!”
Kiedy sześcio- lub siedmioletnie dziecko ma szansę napisać wszystkie litery alfabetu, łącząc je z obrazkami, historiami, dźwiękami, układanie ich w całość staje się bardziej zabawną układanką. Dziecko może zbierać dźwięki razem, aby nadać znaczenie całym słowom. Dziecko może napisać niektóre wiersze lub rymowanki, których się nauczyło i zobaczyć, że dźwięki słów pasują do obrazków w wierszach, a następnie może zapamiętać słowa, aby je czytać raz za razem.
Ten bardziej magiczny, przypominający historię sposób nauki czytania pozwala uniknąć żmudnej praktyki polegającej na zapamiętywaniu dźwięku i łączeniu go z innymi dźwiękami w celu odgadnięcia, czym może być słowo. „BBB — oko — KKKK, rower”. Ten bolesny proces bardziej przypomina analizę: oddzielanie pojedynczych dźwięków od słowa, izolowanie każdego dźwięku i ponowne składanie dźwięków w celu sformułowania całego słowa. Praca artystyczna polega na syntezie, zbieraniu podobnych rzeczy w całość; nie wyciąganie poszczególnych kawałków z całości w celu rozszyfrowania jej sensu. Zamiłowanie naszej kultury do analizy może zamieniać artystyczne, płynne, językowe sztuki w umiejętność analityczną i pozbawiać dzieci radości z artystycznej syntezy.
W szkołach waldorfskich pozostawiamy dzieciom swobodę w czytaniu książki o świecie żywym, dopóki drugie zęby dziecka nie wypchną mleczaków, dopóki ramię nie będzie w stanie sięgnąć ponad czubkiem głowy, aby dotknąć ucha po przeciwnej stronie, aż do podskakiwania, podskakiwania , bieganie, klaskanie, śpiewanie i mówienie są opanowane. Korzyści wynikające z takiego podejścia do nauczania za pomocą obrazów i pięknych dźwięków są satysfakcjonujące. Istnieje głębia zrozumienia, satysfakcja z książek, radość z wysiłku pisania, której nie można porównać z bardziej standardowymi współczesnymi podejściami. Cele są różne w każdym podejściu. Jednym z nich jest czysta i prosta umiejętność czytania i pisania: „Czytaj! Pisać!" są dyrektywami w podejściu standardowym. W podejściu waldorfskim zamiast tego dyrektywy mogą brzmieć: „Słuchaj! Wyobrażać sobie! Zdjęcie! Rysować! Zobacz znaki w przyrodzie! Usłyszcie odgłosy wiatru i słowa! Jak myślisz, co śpiewają ci ptaki?
Zasoby, których nauczyciele w szkołach waldorfskich używają do nauczania pisania i czytania, obejmują klasyki, takie jak Dorothy HarrerPodręcznik do języka angielskiego dla klas podstawowych,lub onaWersety i wiersze i historie do opowiedzenia.Nauczyciele starszych uczniów w klasach gimnazjalnych i bezpośrednio w gimnazjum i liceum mogą korzystać z Anne GreerPotęga gramatykiczy Rudolfa SchmidtaGramatyka angielska, język przed wieżą Babel,rozwijanie i wewnętrzne wyobrażeniowe połączenie z językiem w celu stymulowania wyobrażeniowych obrazów i intuicyjnego rozumienia u dziecka uczącego się, aby robić postępy w sztuce językowej. Rodzice szukają historii do opowiedzenia lub przeczytania na głos swoim dzieciom (Rudolf Copple'sRosnąć i stawać się,lub Jakoba StreitaCo zwierzęta mówią do siebie, Mała Pszczółka Promień Słońca,lub czytać na głos książki, npSmoczy chłopiecseria autorstwa Donalda Samsona lubNiewidzialna łódźautorstwa Erica Müllera), aby pobudzić miłość do czytania, pisania, książek i dobrze opowiedzianych ujęć.
Czytanie z książek jest cudowną rzeczą, a pisanie książek jest jeszcze cudowniejsze. Najwspanialsza ze wszystkich jest umiejętność czytania poza zwykłym dźwiękiem liter, zwykłą prostotą znaczenia w głębszym znaczeniu wiersza lub opowieści - umiejętność czytania natury wraz z książkami, aby wzbogacić zarówno życie, jak i znaczenie. Istnieje umiejętność czytania i pisania, która zaprowadzi w przyszłość i napełni duszę satysfakcją!